"تو"؟

چند سال باید بگذرد.

چند سال باید بگذرد و فرانسیس هی شعار بدهد، تا برسد به جایی که بتواند با خستگی کامل (و ریش پروفوسوری) بگوید "هه! ما هم ازین توهم‌ها..."،که بگوید "از همین خواهربرادری ها..."!

باید توهم معشوق/معشوقه بودن کاملا خاکسترش کند...

***

باید زندگی را روی دور تند گذاشت.

تو برای من هرگز "تو" نخواهی شد،
من هم که آخرش می‌خواهم نابود شوم.
بهتر است وقت خودمان را تلف نکنیم، تو دنبال زندگی خودت برو، من هم قول می‌دهم دیگر به هیچ کدام از کاغذهایت خیره نشوم.
قولِ قول، با طعم کاغذ دیواری...

// خدا ... فظ

از آمدن و رفتن ما سودی...

باید می‌آمدی!

اما

درست در آخرین لحظه، وقتی غول مرحله‌آخر را شکست دادی -درست در لحظه‌ای که منتظر بودم به آغوشم بکشی- نشستی به‌جای غول مرحله‌آخر.
درست در لحظه‌ای که خیال می‌کردم باید خوش‌بخت‌ترین انسان‌های زمین شویم...

حالا [که نیامدی]اما... هِئــــی! راهی به ذهنم نمی‌رسد.

***

عمو 1فال ازم بخر!
عمو تو رو خدا...

به‌این فک می‌کنم که با این 300 400 تومنی که امشب دادیم دل چندتاشونو می‌شد شاد کرد...

2تاشونو که میشد! نمی‌شد؟ 1کیشون چی...

به این‌که تا چه حد می‌تونم بی‌تفاوت باشم.

بهتره بهش فک نکنیم، چون، به نفع هیچ کدوممون نیس...

***

آیدین می‌گفت:

امید آن‌ست که هم‌وطنان و دوستان
- خصوصاً آشنایان نزدیک، … هممم…. بله! بله، خودِ شما! -
بدانند که
با هر ۵ تا دیوانه‌ای می‌شه یه فیلم مستند اکشن ساخت.
با هر ۴ تا دیوانه‌ای می‌شه یه فیلم مستند کمدی ساخت.
با هر ۳ تا دیوانه‌ای می‌شه یه فیلم مستند رومنس ساخت.
با هر ۲ تا دیوانه‌ای می‌شه یه فیلم مستند پور.ن ساخت.
با هر یه دیوانه‌ای می‌شه یه فیلم مستند معناگرا ساخت.

البته درسته که
بدون دیوانه‌ها هم می‌شه فیلم ساخت؛
اما خب صرفه‌ی اقتصادی‌ش خیلی کمتره.

یادمون نره که
دیوانه‌ها اگه گشنه‌شون بشه و نون نداشته باشن بخورن،
ممکنه عاقل یا عاقله بشن؛
و این …
به نفع هیچ‌کدوم‌مون نیست.

 

***

به این فک می‌کنم که می‌شه به‌جای فلان رستوران، با نون و پنیر سرکرد...
با نون و پنیر و چند تا لبخند کوچیک...

از نظر من خوشمزه‌تره... تو رو نمی‌دونم!

***

باید میومدی تا بدونم! تا مطمئن شم از نظر "تو" هم نون و پنیر خوشمزه‌تره...
تا مطمئن شم "تو" هم این‌قدر دیوونه هستی که بزنیم به کوه و دشت... فارق از دنیا...
تا مطمئن شم از نظر تو هم هیچ کاری بد نیست، حتی اگه همه‌ی آدما زل بزنن بهمون...

باید میومدی تا یه‌روز بی‌مقدمه ازت بپرسم "تو حاضری بانوی من باشی؟"

حالا که نیومدی اما، به‌جاش باهام حرف بزن...

// حـــــرف که بام می‌زنی؟
// سلا...م

// یا حق!

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس...

باید آماده شد!
باید بار سفر بست و رفت...

باید رها کرد و رها شد...

یکی از همین روزها، سر صبر با "تو" خداحافظی می‌کنم، و آهسته‌آهسته دور می‌شوم.
پیش‌ترش اما -سر صبر- یک روز تمام به تو فکر می‌کنم... به این‌که چه بر سر زندگیت آوردم، به این‌که چه بر سر زنده‌گیم آوردی...

.
.
.
پیش‌ترش اما...!
باید مرده باشد نگارنده...

***

[توی دنیای شما]چند ساعتی بیشتر نمی‌گذرد که مرده‌ام...

یادت می‌آید فرانسیس؟
نوشته بودم حرف علی را... نوشته بودم "می‌خواهم بمیرم، پیش از آنکه بمیرم"...
آ...ه فرانسیس! کشته شدم... پیش از آنکه "بمیرم پیش از آنکه بمیرم"...

خودکشی می‌دانی چیست؟

***

حالا که دیگر همه چیز تمام شده، برایت قصه می‌گویم... قصه‌ای که خ...و...د ت پیشتر، خیلی پیشتر باید می‌شنیدی.

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و احساس می‌کنی هیچ چیز سر جایش نیست!
از خودت بدت می‌آید، همه چیز را چک می‌کنی، مشکلی نیست، حتی ساعت کهنه‌ی روی دیوار هنوز زمان را با نفس‌های سردش دنبال می‌کند.
یادت می‌آید جای چیزها نسبی‌ست توی دنیای ما... یادت می‌آید این‌که هیچ چیز سر جایش نیست، می‌تواند به‌خاطر این باشد که تو سر جایت نیستی...

یادت می‌آید، باید مرده باشد نگارنده...

آ...ه می‌کشی و به "تو" می‌اندیشی.
آن‌وقت بلند می‌شوی و فریاد می‌زنی "شاید مرده باشد نویسنده".
و با صدای بلند[ولی لگاریتمیک آرام شونده] می‌شنوی:
شاید مرده باشد نگارنده... شاید مرده باشد نگارنده... _{شاید مرده باشد نگارنده...}

***

سکوت که جای مرگ را می‌گیرد، نگارنده با خودش می‌گوید شاید دیگر وقتش شده!
شاید مرده‌ها از پس هجی کردن دوست‌داشتن بر بیایند...
بلند می‌شود و پنجره را باز می‌کند.
می‌نویسد، پاک می‌کند، می‌نویسد، پاک می‌کند، می‌نویسد...
نه نمی‌شود! نمی‌تواند.

سلا...م می‌کند. سلام که می‌کنی [در نهایت تاسف] به زندگی باز‌می‌گردد.
یادش می‌آید چه بر سر زنده‌گی‌اش آوردی که زندگی شد...

حالا نگارنده فهمیده دیگر تا تو راهی نیست! نه زنده، نه مرده...
حالا نگارنده فهمیده دیگر به تو راهی نیست! نه زنده، نه مرده...
حالا نگارنده فهمیده این‌گونه اگر بنویسد خواندنش آسان‌تر می‌شود.

حالا نگارنده فهمیده دیگر "تو" نمی‌شود برای "تو".

حالا نگارنده خیال می‌کند خیلی قبل‌تر مرده... خیلی قبل‌تر از اینکه "بمیرد پیش از آنکه بمیرد"... وسط همان روزها که تو زنده‌گی‌اش را شبیه زندگی کرده بودی.
که "تو" را زندگی کرده بود...

***

قصه‌ی این روزهام تمام نشده، تمام شدنی هم نبوده از ابتدا...
چه سود اما! قصه‌ای که پیش از شروع مطمئن باشی به رهایی ختم خواهد شد...

// تمو...م

// دیگر نخواهمت خواند...

// رها...

// .

// ح.ق؟!

کپی...

کپی شده از به من بگو الهام

بگذار خوب باشم. بگذار برای همین چند تا پنجره کوچک چت، به اندازه‌‌ همان چند صفحه کوچک‌تر اس‌ام اس خوب باشم. بگذار چند دقیقه وقتی توی آینه خودم را نگاه می‌کنم خوب باشم. 

بگذار یادم بیاید خوب بودن چه شکلی بود... خوب بودن چشم‌های گرد و براق سبز داشت. لبخندی داشت که نمی‌توانست جمعش کند. خوب بودن همه ازدستش غش می‌کردند از خنده. خوب بودن روزی دو دست لباس عوض می‌کرد. برای بچه‌های بی‌حوصلهٔ توی اتبوس ادا در می‌آورد. خوب بودن با هر آهنگی می‌رقصید. خوب بودن خوب می‌نوشت.

// خوب‌بودن، خوب می‌نوشت...!
// همیـ...ن.

// یا . حق.

بی هیچ نگاهی

هی هی هی فرانسیس...
این روزها می گذرد و...
اصلا به روی خودت هم نخواهی‌آورد!
این روزها -که حتی پدر[صلح‌جو] هم به فکر جنگ است- انگار جنگیدن را به کل فراموش کرده‌ای.
جنگیدن با خیالت... جنگیدن با خیال پرسیدن یا نپرسیدن "چرا...؟"
جنگیدن با اینکه یک روز خیلی عادی بنویسی "دوستت دارم"! و بپرسی "تو حاضری بانوی من باشی؟"...

***
روزمره‌گی یعنی "عادت" کنی به جای "جنگ".
یعنی عادت کنی به جای جنگیدن، [با خیال کسی] زندگی کنی...
یعنی عادت کنی به جای جنگیدن با خیال کسی، زنده‌گی کنی...

***
بالاخره یک روز، به عرش خواهیم رسید...
بی هیچ خاطره‌ای از روزهایی که عشق زمینی‌مان را پله‌پله بالا می‌رفتیم.
بالاخره یک روز تمام خواهیم شد!


// یکی از
// همین
// روز...ها

// حق.